30 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Το 1956 στον Κρεμαστό Ευβοίας.

ΘΥΜΑΤΑΙ ΜΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ: Τα χρόνια στο Γυμνάσιο Κονιστρών Ευβοίας.

ΔΕΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ: Τον τζουρά του.

ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: Στην Ολλανδία το 1993.

ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ: Τα «Τσιτσάνεια» το 1999 στα Τρίκαλα.

ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΠΑΝΤΑ: Τα πάντα πλην της αχαριστίας.

ΘΑ ΚΑΛΟΥΣΕ ΣΕ ΓΕΥΜΑ: Τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Χρυσός έγινε ο τελευταίος ­ έβδομος ­ δίσκος τού Γιάννη Λεμπέση «Με ψυχή και με μεράκι», ένας δίσκος με 18 λαϊκά τραγούδια που έγραψε, έντυσε με μουσική και εκτέλεσε ο ίδιος. Ο Γιάννης Λεμπέσης είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένος γι' αυτό και πιστεύει πως πήγε καλά επειδή «ήταν αληθινός, χωρίς ίχνος "δήθεν"». Πάντως, πιστεύει ότι το ρεμπέτικο ποτέ δεν πεθαίνει «όσο υπάρχει Ελλάδα και Έλληνες», ενώ το μεγάλο κέρδος από τη γνωριμία του με ρεμπέτες είναι «ο τρόπος και η φιλοσοφία αντιμετώπισης της ζωής».

ΕΡ.: «Με ψυχή και με μεράκι». Ήταν έκπληξη... χρυσή;

ΑΠ.: Χρυσή, γοητευτική και με ιδιαίτερο βάρος στις ημέρες που ζούμε.

ΕΡ.: Πού δώσατε ιδιαίτερο βάρος, στους στίχους, τη μουσική ή την εκτέλεση;

ΑΠ.: Παντού υπήρξε η ίδια ψυχή και το ίδιο μεράκι.

ΕΡ.: Και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;

ΑΠ.: Όλες οι εκτός μουσικής διαδικασίες (εξώφυλλα, χάραξη κ.λπ.).

ΕΡ.: Σπάνιο φαινόμενο σήμερα ένας δίσκος με ρεμπέτικα να γίνεται χρυσός...

ΑΠ.: Ίσως είναι η αρχή μιας νέας εποχής για το γνήσιο λαϊκό τραγούδι.

ΕΡ.: Γιατί πιστεύετε ότι κέρδισε την αγάπη των φίλων του ρεμπέτικου τραγουδιού;

ΑΠ.: Γιατί είναι αληθινός, χωρίς ίχνος «δήθεν».

ΕΡ.: Το ρεμπέτικο είναι τρόπος ζωής;

ΑΠ.: Και πολύ όμορφος.

ΕΡ.: Ρεμπέτης από... κούνια;

ΑΠ.: Ψάλτης στο χωριό μου, άρα πολύ κοντά στο ρεμπέτικο που έχει βυζαντινές ρίζες.

ΕΡ.: Το πιο αγαπημένο σας ρεμπέτικο τραγούδι;

ΑΠ.: Πολλά. Ειληκρινά δεν ξέρω τι να διαλέξω.

ΕΡ.: Μάρκος Βαμβακάρης - Βασίλης Τσιτσάνης. Πώς θα τους χαρακτηρίζατε σήμερα;

ΑΠ.: Στυλοβάτες και ογκόλιθοι της ελληνικής λαϊκής μουσικής.

ΕΡ.: Ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάτε πολλά...

ΑΠ.: Ο πατέρας μου.

ΕΡ.: Πολυτεχνείο. Τι έχετε κρατήσει;

ΑΠ.: Όλη τη διαδικασία της φοιτητικής ζωής που είχε πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά αμέσως μετά τη μεταπολίτευση.

ΕΡ.: Φοιτητής στην Ορχήστρα του Πολυτεχνείου με μαέστρο τον Χρήστο Λεοντή. Εδώ ισχύει το ρητό: η αρχή είναι το ήμισυ του παντός;

ΑΠ.: Η αρχή είχε γίνει από το ψαλτήρι της εκκλησίας του χωριού μου. Αλλά και αυτό το στάδιο ήταν πολύ σημαντικό.

ΕΡ.: «Σου 'γραψα ένα τραγούδι». Με... αποδέκτη;

ΑΠ.: Αυτή που αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα.

ΕΡ.: Ένας στίχος που σας έχει σημαδέψει;

ΑΠ.: «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν σαν τα λούλουδα του κάμπου».

ΕΡ.: Και ένα τραγούδι που λέτε κάθε βράδυ στο «Απτάλικο»;

ΑΠ.: «Πριν το χάραμα».

ΕΡ.: Το μεγάλο κέρδος από τη γνωριμία και τη συνεργασία σας με τους ρεμπέτες;

ΑΠ.: Ο τρόπος και η φιλοσοφία αντιμετώπισης της ζωής.

ΕΡ.: Με τον Οδυσσέα Μοσχονά;

ΑΠ.: Σπουδή τρόπου ερμηνείας.

ΕΡ.: Τον Μιχάλη Γενίτσαρη;

ΑΠ.: Ίσιες και καθαρές εξηγήσεις.

ΕΡ.: Την Ιωάννα Γεωργακοπούλου;

ΑΠ.: Λεπτομερές κοσκίνισμα των τραγουδιών.

ΕΡ.: Τη Ρένα Στάμου;

ΑΠ.: Πολύ καλή συμπεριφορά στον κόσμο και αγάπη.

ΕΡ.: Τον Δημήτρη Ευσταθίου;

ΑΠ.: Πώς κάνουμε τις εικόνες τραγούδι.

ΕΡ.: Τον Βαγγέλη Περπινιάδη;

ΑΠ.: Η τέχνη να γλεντάω τον κόσμο.

ΕΡ.: Η συνεργασία σας με την Ευαγγελία Μαργαρώνη...

ΑΠ.: Σπουδαία εμπειρία. Σχολείο μεγάλο για μένα.

ΕΡ.: Το ρεμπέτικο μήπως είναι σήμερα λίγο... ριγμένο από τα ραδιόφωνα και τα κανάλια;

ΑΠ.: Πολύ ριγμένο δυστυχώς.

ΕΡ.: Πιστεύετε ότι το ρεμπέτικο ποτέ δεν πεθαίνει;

ΑΠ.: Όσο υπάρχει Ελλάδα και Έλληνες.

ΕΡ.: Η σχέση της νεολαίας με το ρεμπέτικο;

ΑΠ.: Αληθινή σχέση αγάπης.

ΕΡ.: Κοιτάζοντας προς τα πίσω για ποιο πράγμα έχετε μετανιώσει;

ΑΠ.: Ελικρινά για τίποτα.

ΕΡ.: Και για ποιο αισθάνεστε υπερήφανος;

ΑΠ.: Που δεν άλλαξε στο ελάχιστο ο χαρακτήρας μου και τα πιστεύω μου.

ΕΡ.: Κρεμαστός Ευβοίας. Τι σας έρχεται στον νου;

ΑΠ.: Δύσκολα, αλλά όμορφα χρόνια. Γεμάτα στερήσεις αλλά και όνειρα.

ΕΡ.: Μια ευχή εν όψει του 2000;

ΑΠ.: Υγεία και ειρήνη. Κοινότοπα, αλλά πολύτιμα.

ΤΑ ΝΕΑ , 15-12-1999 , Σελ.: N12
Κωδικός άρθρου: A16618N121