30 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ – ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΗΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στην Αγία Σοφία, στον Πειραιά, το 1917.

ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ: Τώρα πια δεν νοσταλγεί τίποτα. Μόνο παίζει μπουζούκι και γράφει καινούργια τραγούδια.

ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΑΝΤΑ: Τα παλιά χρόνια. Θα 'θελε να ήταν σήμερα 40 χρόνων. Αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ: Όταν θυμάται τη γυναίκα του Δήμητρα, που έφυγε από τη ζωή πριν από έξι χρόνια. Τη σκέπτεται πάντα και γράφει για εκείνη τραγούδια.

ΔΕΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ: Το μπουζούκι του.

Από τους βετεράνους του ρεμπέτικου ο Μιχάλης Γενίτσαρης στα 84 του χρόνια ζει με το μπουζούκι συντροφιά, στο σπίτι του στην Αγία Σοφία στον Πειραιά και γράφει ασταμάτητα τραγούδια. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα καινούργιο CD, τους «Ρεμπέτικους δρόμους», και σύντομα ετοιμάζει κι άλλο. Ο Μιχάλης Γενίτσαρης, που έζησε από κοντά όλους τους μεγάλους ρεμπέτες (Βαμβακάρη, Μπάτη, Παγιουμτζή, Παπαϊωάννου, Δελιά, Τούντα), θα ήθελε πολύ να ήταν σήμερα 40 χρόνων αλλά, όπως λέει, «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».

ΕΡ.: Μια ζωή... ρεμπέτης;

ΑΠ.: Μια ζωή μ' αρέσει το ωραίο και το ρεμπέτικο.

ΕΡ.: «Ρεμπέτικοι δρόμοι». Ένα καινούργιο CD με το οποίο αναπολείτε τα παλιά;

ΑΠ.: Κάθε τραγούδι κι ένας δρόμος.

ΕΡ.: Υπάρχουν σήμερα ρεμπέτες;

ΑΠ.: Τα παιδιά προσπαθούν να μας μοιάσουν, αλλά είναι δύσκολο.

ΕΡ.: Η πρώτη σας επαφή με τη μουσική;

ΑΠ.: Όταν ήμουν 12 χρόνων παιδί.

ΕΡ.: Πόσο αγοράσατε το πρώτο μπουζούκι σας;

ΑΠ.: Εβδομήντα πέντε δραχμές.

ΕΡ.: Σε ποια ηλικία γράψατε το πρώτο σας τραγούδι και ποιο ήταν;

ΑΠ.: Στα 15 μου, το «Εγώ μάγκας φαινόμουνα».

ΕΡ.: Πώς αντέδρασε η μητέρα σας όταν το άκουσε στο γραμμόφωνο;

ΑΠ.: Κλείστηκε στο σπίτι, γιατί ντρεπόταν να βγει έξω.

ΕΡ.: Τι θυμάστε από τον Γιώργο Μπάτη;

ΑΠ.: Ήταν ένας άνθρωπος που έκανε τον κόσμο να γελάει.

ΕΡ.: Τον Μάρκο Βαμβακάρη;

ΑΠ.: Τον γνώρισα στα σφαγεία. Ήταν ήσυχο παλικάρι.

ΕΡ.: Τον Μανώλη Χιώτη;

ΑΠ.: Τον γνώρισα σε μικρή ηλικία. Ήταν πολύ καλό παιδί.

ΕΡ.: Τον Στράτο Παγιουμτζή;

ΑΠ.: Ο Στράτος ήταν ένα μεγάλο μωρό.

ΕΡ.: Τον Γιάννη Παπαϊωάννου;

ΑΠ.: Τα ίδια. Ήταν καλός άνθρωπος.

ΕΡ.: Τον Ανέστη Δελιά;

ΑΠ.: Ωραίο παιδί. Έπεσε θύμα μιας γυναίκας.

ΕΡ.: Τον Παναγιώτη Τούντα;

ΑΠ.: Κουβαλούσε μαζί του τη μουσική από τη Μικρά Ασία.

ΕΡ.: Γιατί τη δεκαετία του '30 το μπουζούκι εθεωρείτο παράνομο όργανο;

ΑΠ.: Γιατί το έπαιζαν στις φυλακές.

ΕΡ.: Ο «Σαλταδόρος» υπήρξε ο ύμνος της Κατοχής;

ΑΠ.: Ήταν ο ύμνος του λαϊκού τραγουδιού. Το έγραψα το '42 στην Κατοχή.

ΕΡ.: Πού έκανε τα πρώτα της βήματα στο πάλκο η Σωτηρία Μπέλλου;

ΑΠ.: Στο «Περοκέ» όταν έπαιζα μαζί με τον Μανώλη Χιώτη.

ΕΡ.: Η Μαρίκα Νίνου;

ΑΠ.: Την είχαμε κοντά μας μαζί με τον Στελάκη Περπινιάδη στη «Φλωρίντα» (Λ. Αλεξάνδρας). Ύστερα από έξι μήνες την πήρε ο Βασίλης Τσιτσάνης.

ΕΡ.: Η «θρυλική τετράς» πού εμφανίστηκε για πρώτη φορά;

ΑΠ.: Στου Σαραντόπουλου, σ' ένα ουζερί, σε μια παράγκα στα Χιώτικα και όχι στου Κερατζάκη.

ΕΡ.: Και πού δολοφονήθηκε ο Σακαφλιάς;

ΑΠ.: Στα Τρίκαλα, στη φυλακή.

ΕΡ.: Το ρεμπέτικο τραγούδι σήμερα;

ΑΠ.: Είναι παιδιά που το στηρίζουν.

ΕΡ.: Και το λαϊκό τραγούδι;

ΑΠ.: Το βλέπω να παίρνει κακή πορεία.

ΕΡ.: Σήμερα, γράφετε τραγούδια;

ΑΠ.: Ασταμάτητα.

ΕΡ.: Οι εταιρείες δίσκων τα... προτιμούν;

ΑΠ.: Μετά τους «Ρεμπέτικους δρόμους» ετοιμάζω κι άλλα τραγούδια.

ΕΡ.: Σε ποιο τραγούδι έχετε ιδιαίτερη αδυναμία;

ΑΠ.: Στο πρώτο μου τραγούδι, «Εγώ μάγκας φαινόμουνα».

ΕΡ.: Κοιτάζοντας προς τα πίσω, για ποιο πράγμα έχετε μετανιώσει;

ΑΠ.: Για τίποτα. Εάν ξαναγεννιόμουνα, ο ίδιος θα γινόμουνα.

ΕΡ.: Τραγούδια σας έχουν ερμηνεύσει όλοι οι μεγάλοι τραγουδιστές: Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Νίνου, Γκρέυ, Γαβαλάς, Διονυσίου. Αισθάνεστε τον εαυτό σας τυχερό;

ΑΠ.: Ναι, αισθάνομαι τυχερός.

ΕΡ.: «Έχω πολύ στη ζωή κουραστεί»; Έτσι είναι;

ΑΠ.: Έχω κουραστεί από την απονιά του κόσμου.

ΕΡ.: «Γεια σου Περαία αθάνατε». Ήταν τραγούδι σταθμός;

ΑΠ.: Το 'γραψα για τον Πειραιά που είναι ένα λιμάνι ξακουστό. Το τραγούδησε με πάθος και μαεστρία ο Καζαντζίδης.

ΤΑ ΝΕΑ , 09-05-2001 , Σελ.: N12
Κωδικός άρθρου: A17034N121