«Διαβολάκος» στον παράδεισο (Για τον Δημήτρη (Κούλη) Σκαρπέλη)

Έφυγε αθόρυβα από τη ζωή ­ όπως αθόρυβα έζησε και δημιούργησε ­ ένας αληθινός ρεμπέτης, ο Δημήτριος (Κούλης) Σκαρπέλης, σε ηλικία 79 ετών. Ο θάνατος, από κίρρωση του ήπατος, τον βρήκε σπίτι του στο Περιστέρι, όπου και κηδεύτηκε (από τον ναό του Αγίου Βασιλείου) το περασμένο Σάββατο.

Ο Κούλης Σκαρπέλης υπήρξε ένας εργάτης του γνήσιου λαϊκού τραγουδιού που το υπηρέτησε πιστά και με συνέπεια επί 60 χρόνια. Διακρίθηκε σαν μπουζουξής, συνθέτης και τραγουδιστής. Τα τελευταία δέκα χρόνια έγινε ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός από το αθηναϊκό κοινό με τις συνεχείς εμφανίσεις του στο πάλκο του κέντρου «Στοά των Αθανάτων», στη Βαρβάκειο Αγορά.
<center>
<img border="0" src="/photos/articles/81_1.jpg">
Κούλης Σκαρπέλης. Ήρεμος και χαμογελαστός ώς τις τελευταίες του ώρες ο αγνός ρεμπέτης</p>
</center>
Ως συνθέτης ο Κούλης Σκαρπέλης είχε γράψει περισσότερα από 50 ρεμπέτικα και κοινωνικά λαϊκά τραγούδια και έκανε μεγάλες επιτυχίες όπως: «Ο Διαβολάκος», με τη φωνή του Παναγιώτη Μιχαλόπουλου, «Τρεις σταγόνες δηλητήριο», «Κάθησε φίλε να σου πω», με τη Σωτηρία Μπέλλου, ενώ τραγούδησε και ο ίδιος τραγούδια του, όπως τα «Πενθοφορεί η Κοκκινιά», «Στης Αίγινας τις φυλακές», «Στο Περιστέρι», «Ο γεροκατάδικος». Σαν τραγουδιστής ερμήνευσε και τραγούδια άλλων συνθετών (Κηρομύτης, Γενίτσαρης, Παγιουμτζής). Έπαιξε και τραγούδησε σε πολλά κέντρα της Αθήνας και κυρίως στις λαϊκές συνοικίες.

Ο Σκαρπέλης γεννήθηκε το 1923 στη Σέριφο και από μικρός μπήκε στον αγώνα της ζωής. Στα 15 του χρόνια ασχολήθηκε με το ρεμπέτικο. Έπαιζε μπουζούκι και μπαγλαμά και τραγουδούσε. Στη διάρκεια της Κατοχής πολέμησε (μέσα από τις οργανώσεις του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ) τους Γερμανούς κατακτητές, αλλά μετά την απελευθέρωση συνελήφθη από τις μεταβαρκιζιανές κυβερνήσεις της σκοπιμότητας και φυλακίσθηκε για πέντε χρόνια στις φυλακές Αβέρωφ, Χατζηκώστα, Κέρκυρας, Αίγινας και Χαλκίδας, ενώ αργότερα γνώρισε τις σκληρές εμπειρίες της Μακρονήσου, όπου κρατήθηκε.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Κούλης Σκαρπέλης δούλεψε στο λαϊκό πάλκο, με τους Μάρκο και Αργύρη Βαμβακάρη, Μιχάλη Γενίτσαρη, Πρόδρομο Τσαουσάκη, Σπύρο Καλφόπουλο, Σπύρο Ζαγοραίο, Γιώργο Μανισαλή, Θανάση Αθανασίου. Παράλληλα με τις εμφανίσεις του σε κέντρα συνέθεσε πολλά τραγούδια, όμορφα ρεμπέτικα, τα οποία όμως οι εταιρείες δίσκων δεν προωθούσαν γιατί ο Σκαρπέλης ήταν σαν χαρακτήρας ασυμβίβαστος. Σ' όλη του τη ζωή στάθηκε μακριά από κυκλώματα και υπολογισμούς. Όταν μάλιστα το κλασικό ρεμπέτικο τραγούδι περνούσε μεγάλη κρίση στη χώρα μας, ο Κούλης δούλεψε σαν αχθοφόρος στη λαχαναγορά, αλλά και οικοδόμος. Το 1979, μαζί με τον Σπύρο Καλφόπουλο και τον Θανάση Αθανασίου, έκαναν μεγάλη περιοδεία στη Δυτική Γερμανία και τραγούδησαν ρεμπέτικα (κι έπαιξαν μπουζούκι) μέσα στον καθεδρικό ναό του Βούπερταλ, πράγμα που είχε προκαλέσει ποικίλα σχόλια στον Τύπο τότε.

Σ' όλη του τη ζωή και στην 60χρονη πορεία του στο ρεμπέτικο τραγούδι ο Κούλης Σκαρπέλης υπήρξε άξιος και ανυποχώρητος μαχητής ώς τις τελευταίες του στιγμές. Το έργο του και η προσφορά του αγνοήθηκαν από την πολιτεία λόγω της πολιτικής του τοποθέτησης.

Χαρακτηριστικά ήταν τα τελευταία λόγια, του αποχαιρετισμού για τον Σκαρπέλη, που είπε ο φίλος του Γιώργος Κυριακόπουλος: «Μπορεί να έφυγες στο σκότος της δημοσιότητας, κερδίζεις όμως το φως της αιωνιότητας». Ενώ ένας πιστός θαυμαστής του συμπλήρωσε: «Ο Κούλης μας, ο "Διαβολάκος" ήταν τόσο καλός και αγνός, που μας έφυγε για τον Παράδεισο!».

ΤΑ ΝΕΑ , 19-10-2000 , Σελ.: P03
Κωδικός άρθρου: A16873P031