«Μικρό σχόλιο στον Ζεϊμπέκικο»

Ο Γιάννης Τσαρούχης, στο άρθρο του για τον Καραγκιόζη, αναφέρεται και στο «χορό των χορών, τον Ζεϊμπέκικο». Μικρό σχόλιο στην αναφορά του αυτή αποτελεί το παρακάτω σημείωμα:

Οι πουριτανοί, αμαθείς λάτραι της δημοτικής μουσικής, άμα ακούσουν τη λέξη «ζεϊμπέκικο» γίνονται έξω φρένων. «Τούρκικο», λένε, «δεν είναι ελληνικό» ή «από που κι ως που ελληνικό!».
Βέβαια κανένας χορός ή ρυθμός ενδιαφέρων δεν είναι, ίσως,
ελληνικός, συμπεριλαμβανόμενου, ασφαλώς, και του... Καλαματιανού. Tο Τσάμικο είναι αρβανίτικο, ο Ζεϊμπέκικος χορός της Θράκης, πατρίδος του Ορφέως, που ως γνωστόν ήταν... Τούρκος (αφού και οι αρχαίοι τον παριστάνουν με φρυγικά παντελόνια και φέσι φρυγικό), ξεκίνησε μαζί με τη φυλή των Ζεϊμπέκηδων (φυλή όχι χριστιανική αλλ' ούτε μουσουλμανική), για να εγκατασταθεί στα παράλια της Μ. Ασίας, όπου, καθώς λένε οι επιστήμονες, οι Ζεϊμπέκηδες αναγκάστηκαν τελικά να εκμουσουλμανισθούν. Κανείς Τούρκος στα βάθη της Τουρκίας δεν ξέρει, ούτε μπορεί να χορέψει Ζεϊμπέκικο.

Πρέπει νάνε από τα παράλια της Μ. Ασίας κι όχι χωρικός. Τα Φρύγια και Λύδια και τα Μιξολύδια μέλη των Ελλήνων του Χρυσού Αιώνα συνεχίζονται από ανάλογα μέλη των απόγονων των ίδίων λαών στην εποχή μας. Η αναιμική Ελληνική Μουσική ετράφηκε πάντα από το εξωτερικό και με την ξένη μουσική δυνάμωσε. Αλλά κι αν ακόμα ο Ζεϊμπέκικος είναι τούρκικος, τότε είναι καιρός ν' αλλάξουμε ιδέα για την τουρκική τέχνη κι όχι να ντρεπόμαστε για ένα ευγενικό χορό, που αυθόρμητα ο λαός τον έκανε πανελλήνιο. Οι αμαθείς πουριτανοί χωρίζουν τη μουσική σε δημοτική και ρεμπέτικη, σε υγιεινή ή ανθυγιεινή», σε χωρική Βαλκάνια παραδεκτή, ή σε καλλιτεχνικά απαράδεκτη. Ο εθνικισμός μας πιάνει, στην τέχνη, μόνον όταν πρόκειται να ζημιωθούμε. Ποτέ, όταν πρόκειται να πλουτίσουμε! Ο πανάρχαιος Ζεϊμπέκικος είναι νοσηρός όσο ο Ευριπίδης κι ο Μπωντλαίρ!.. Τι να γίνει; Όλα δε μπορεί να 'ναι συγχρόνως υγιεινά και μεγάλα!..