Ο Μεγαλέξανδρος ήταν … ρεμπέτης

Χειμαρρώδης, καυστικός, άμεσος στο λογοτεχνικό σχολιασμό, αληθινός μα και εμπαθής στις απόψεις του περί κοινωνικού καθωσπρεπισμού. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ποιητής της Θεσσαλονίκης, εναργής και θαλερός στο πλαίσιο της σύγχρονης λογοτεχνίας, μιλάει για όλους και για όλα σε κάθε ευκαιρία. Αυτή τη φορά, στη χθεσινή παρουσίαση των δύο συλλογών με διηγήματά του («Η κάτω βόλτα» και «Οι ρεμπέτες του ντουνιά», στην έκτη και τρίτη επανέκδοσή τους αντίστοιχα από τον «Ιανό»), στη Στοά του Βιβλίου.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος χθες, στη Στοά του Βιβλίου

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη) γράφει ποίηση και διηγήματα, δοκίμια, μελέτες, έχει ασχοληθεί με την έκδοση περιοδικού (η περίφημη «Διαγώνιος», 1958-1983), έχει δημιουργήσει τις «Εκδόσεις Διαγωνίου» και τη «Μικρή Πινακοθήκη Διαγώνιος». Ο λογοτεχνικός κόσμος της μακεδονικής πρωτεύουσας τον έχει δεχτεί στους κόλπους του από τις αρχές της δεκαετίας του '50 ως ένας από τους πλέον δραστήριους και επιφανείς εκπροσώπους του. Δεν κρύβει ποτέ τις προτιμήσεις του, δεν φείδεται των χαρακτηρισμών: «Σιγά μη συγκινηθούν από τη στραβή μου μύτη» έλεγε χαμογελαστά -απευθυνόμενος προς το κοινό στην κατάμεστη Αίθουσα Λόγου και Τέχνης- εννοώντας την αποδοχή του πεζογραφικού έργου του από τους κριτικούς και τους ομοτέχνους του. Και συμπλήρωσε ότι «μόνο αλήθειες δεν βρίσκει κανείς στη σύγχρονη λογοτεχνία, αλλά μπούρδες, αυτό που πρόσφατα αποκαλούν "μυθοπλασία"...».

Πρωτεργάτης της ομάδας που είναι γνωστή ως «Κύκλος της Διαγωνίου», ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έχει δώσει το δικό του λογοτεχνικό στίγμα, ενώ τα γραπτά του εξακολουθούν να διατρέχουν η έντονη ερωτική διάθεση («δεν είναι ο έρωτας τόσο ωραίος όσο νομίζουν οι καθωσπρέπει συγγραφείς», είπε χαρακτηριστικά) αλλά και η ευθυτενής και πιπεράτη κρίση του για τα κοινωνικά στερεότυπα («πολλοί ήρθαν από τη στάνη, έγιναν μικροαστοί, μετά φόρεσαν ένα ακριβό παντελόνι και τώρα το παίζουν μεγαλοαστοί...»).

Σ' ό,τι αφορά τις δύο συλλογές διηγημάτων του, η «Κάτω βόλτα» εξακολουθεί να συγκινεί το αναγνωστικό κοινό ύστερα από την πρώτη έκδοσή της (1963) με την αμεσότητα και την αναπλαστική πραγματικότητα του παρελθόντος που εξακολουθεί να είναι παρόν. Αναλόγως, η συλλογή «Οι ρεμπέτες του ντουνιά» δίνουν το στίγμα του συγγραφέα ως προς την πρόσληψη του όρου: «Οι ρεμπέτες δεν είναι οι τύποι με τα παχιά μουστάκια ούτε τους περιέχει η αντίληψη που διαδόθηκε, ότι πρόκειται για τον υπόκοσμο», εξήγησε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. «Οι ρεμπέτες δεν είναι περιθώριο -μα, θεέ μου, ποιος δημιούργησε αυτή τη λέξη!- αλλά είναι ένας ψυχικός κόσμος, που εκφράζεται ως ανυπότακτος, που κάνει το κέφι του αλλά και τρώει τα μούτρα του. Ρεμπέτης ήταν ο Μεγαλέξανδρος, ο Μακρυγιάννης, ο Παπαδιαμάντης...».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/10/2004