30 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ – ΘΕΟΔΩΣΙΑ ΣΤΙΓΚΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στα Καλάβρυτα.

ΕΛΠΙΖΕΙ: Πάντα.

ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ: Τους ετερόφωτους.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑ: Ακούει τα πάντα.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΗΣ ΓΩΝΙΑ: Είναι μονίμως στον δρόμο.

ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: Στη Νότια Ρωσία πριν από τρία χρόνια.

Συναυλίες στην Αργεντινή και τη Χιλή, αλλά και σε ελληνικές πόλεις θα δώσει η Θεοδοσία Στίγκα μαζί με τον συνθέτη Μαυρουδή και τον δεξιοτέχνη της κιθάρας Παναγιώτη Μάργαρη. Αμέσως μετά ετοιμάζει ένα δίσκο με 12 ρεμπέτικα και με κομμάτια τάνγκο με συνοδεία δύο κλασικές κιθάρες, ενώ τον χειμώνα θα εμφανιστεί στην Πλάκα μαζί με τον Μπάμπη Τσέρτο. Η Θεοδοσία Στίγκα αυτό που προσέχει στην επιλογή των τραγουδιών είναι πάνω απ' όλα ο στίχος.

ΕΡ.: Σε τι μοιάζουν και σε τι διαφέρουν τάνγκο και ρεμπέτικο;

ΑΠ.: Ο καθαρός ήχος μιας κιθάρας για να αποτυπώνεται η ψυχή τού τραγουδιού.

ΕΡ.: Πώς το αποφασίσατε;

ΑΠ.: Ήρθε μόνο του, από μια συναυλία για τον Θεοδωράκη στην Ολυμπία.

ΕΡ.: Με τον Μαυρουδή;

ΑΠ.: Συμφωνήσαμε και οι δύο

ΕΡ.: Ρεμπέτικο και λαϊκό με δύο κιθάρες;

ΑΠ.: Ναι.

ΕΡ.: Ποιοι θα παίζουν;

ΑΠ.: Ο Νότης Μαυρουδής και ο Παναγιώτης Μάργαρης.

ΕΡ.: Η κιθάρα «δένει» με το ρεμπέτικο;

ΑΠ.: Είναι μία διαφορετική εκδοχή που φάνηκε ότι είναι επιτυχημένη.

ΕΡ.: Ο χώρος που σας εκφράζει περισσότερο;

ΑΠ.: Οι συναυλίες.

ΕΡ.: Τι σας συγκινεί στις αντιδράσεις του κόσμου;

ΑΠ.: Η ουσιαστική και απόλυτη σχέση τραγουδιστή - θεατή, που την εισπράττω και τη νιώθω σε κάθε

συναυλία.

ΕΡ.: Ένα τραγούδι που πάντα λέτε;

ΑΠ.: Την «Περσεφόνη» του Μάνου Χατζιδάκι.

ΕΡ.: Ένας στίχος που σας λέει πολλά;

ΑΠ.: «ʼστρα μη με μαλώνετε που τραδουδάω τη νύχτα»

ΕΡ.: Θυμάστε το πρώτο σας τραγούδι;

ΑΠ.: Στο «Χρυσό κλειδί» (Θόλου και Πανός) στην Πλάκα, τα «Φρέσκα φασολάκια» του Χρήστου Λεοντή από το «Καπνισμένο τσουκάλι» του Γιάννη Ρίτσου.

ΕΡ.: Και το τραγούδι που σας άνοιξε τον δρόμο;

ΑΠ.: «Όταν σε πιάνει να κλαις» του Γιώργου Ανδρέου.

ΕΡ.: Ένα τραγούδι συναδέλφου που θα θέλατε να είχατε πει;

ΑΠ.: Είναι πολλά. Δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω.

ΕΡ.: Πότε πέρασε από τον νου σας ότι θέλατε να γίνετε τραγουδίστρια;

ΑΠ.: Σαν δασκαλοπαίδι που ήμουν, άργησε να περάσει.

ΕΡ.: Και πότε πιάσατε για πρώτη φορά το μικρόφωνο;

ΑΠ.: Σε μια πολιτική εκδήλωση, σε ηλικία 18 ετών.

ΕΡ.: Σε ποιον θα λέγατε σήμερα ευχαριστώ;

ΑΠ.: Σε αυτούς που δεν κακοποιούν το τραγούδι και το σέβονται.

ΕΡ.: Τάνγκο και ρεμπέτικο στο Μπουένος ʼιρες και στο Σαντιάγο της Χιλής παρέα με τον Νότη Μαυρουδή και τον Παναγιώτη Μάργαρη;

ΑΠ.: Θα είναι μια εμπειρία κι ένα ταξίδι ζωής.

ΕΡ.: Το επόμενο βήμα;

ΑΠ.: Ένας δίσκος με 12 ρεμπέτικα και λαϊκά με δύο κλασικές κιθάρες.

ΕΡ.: Τα χειμερινά σας σχέδια;

ΑΠ.: Παρέα με τον Μπάμπη Τσέρτο στην Πλάκα, στη «Μνησικλέους».

ΕΡ.: Τι σας ενοχλεί στον χώρο σας;

ΑΠ.: Ότι δεν δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό και αξιοπρέπεια γι' αυτό που είναι και γι' αυτό που κάνουν.

ΕΡ.: Τι προσέχετε στην επιλογή ενός τραγουδιού;

ΑΠ.: Πάνω απ' όλα τον στίχο.

ΕΡ.: Εσείς θα γράφατε το θρήσκευμα στην αστυνομική σας ταυτότητα;

ΑΠ.: Όχι βέβαια. Αυτό δεν αφορά κανέναν.

ΕΡ.: Η σχέση σας με το χρήμα;

ΑΠ.: Τρύπια τσέπη.

ΕΡ.: Τι σας πληγώνει σήμερα;

ΑΠ.: Το γεγονός ότι δεν αντιστεκόμαστε σε τίποτα.

ΕΡ.: Το μεγάλο κέρδος σας από το τραγούδι;

ΑΠ.: Το ότι γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους και φίλους της ίδιας συχνότητας και αντίληψης.

ΕΡ.: Το αγαπημένο σας χόμπι;

ΑΠ.: Να ονειρεύομαι... να ονειρεύομαι.

ΕΡ.: Εάν δεν ήσασταν τραγουδίστρια, τι θα θέλατε να είστε;

ΑΠ.: Γυμνάστρια.

ΕΡ.: Η αχίλλειος πτέρνα σας;

ΑΠ.: Είναι πολλές.

ΕΡ.: Μια αξέχαστη συναυλία;

ΑΠ.: Στη Λυρική Σκηνή, αφιερωμένη στον Ιάκωβο Καμπανέλλη.

ΕΡ.: Το ρεμπέτικο ποτέ δεν πεθαίνει;

ΑΠ.: Το ρεμπέτικο είναι το σωστό χορευτικό πάτημα του συναισθήματος. Είναι η πιο ασφαλής συναισθηματική διέξοδος. Είναι ιδεολογία. Και θα ζει πάντα.

ΤΑ ΝΕΑ , 30-08-2000 , Σελ.: N10
Κωδικός άρθρου: A16830N101